Wat een roerig jaar was 2022, veel dingen die wij als vanzelfsprekend beschouwden bleken helemaal niet vanzelf te spreken.
Voor veel mensen is het een moeilijk jaar geweest. Dat zien we in de wereld maar ook heel dicht bij huis en op het werk. De onzekerheid over klimaat, financiën, energie, wat gaat die stikstofcrisis eigenlijk voor ons betekenen en nog veel andere vragen, wie worstelt er niet mee? Wie heeft er het antwoord op en wat kunnen wij doen?
Op al die vragen zijn de antwoorden nog niet gegeven en ook niet te geven. We kunnen niet in de toekomst kijken en onze eigen invloed is toch beperkt. Hoe beperkt ook, wij hebben zelf wel invloed. Ieder op zijn eigen plek en op zijn eigen manier: we zorgen voor mensen die gevlucht zijn uit hun eigen land, we geven mantelzorg, we zetten de thermostaat wat lager, we isoleren ons huis en trekken een dikke trui aan, we consuminderen wat. Alle beetjes helpen.
Er is nog een ding waar ik echt je aandacht voor wil vragen en dat is ‘aandacht hebben voor elkaar’. De eenzaamheid in onze maatschappij is groot. In de tijd dat de wereld op slot zat vanwege Covid raakten we allemaal wat geïsoleerd en voor sommige mensen heeft dat beslist positieve gevolgen gehad maar voor veel anderen niet. Voor hen heeft het isolement hun eenzaamheid vergroot en het is belangrijk daar oog voor te hebben. Het kan zo helpen als je in zo’n situatie een kaart ontvangt, even aangesproken wordt of gebeld: ‘Joh, hoe is het nu met jou?’. Doe het gewoon, het is niet gek en je doet er meer goed mee dan je denkt. Iedereen doet er toch toe.
De laatste tijd hoor je zo vaak van mensen dat er zo weinig naar elkaar geluisterd wordt. We staan de hele dag in verbinding, er is altijd contact mogelijk maar van echt contact lijkt geen sprake. Herken je dit? Ik ben bang van wel.
Hoe vaak komt het niet voor dat je een bericht stuurt aan je collega, leidinggevende of opdrachtgever en geen reactie krijgt. Ik vrees dat we er allemaal mee te maken hebben.
Als er vragen of problemen zijn weet men je meestal wel te vinden maar als je antwoord gegeven hebt hoor je nooit meer iets. Is jouw antwoord duidelijk, heeft de ander er iets aan, wat is er van je voorstel terecht gekomen? Daar mag je naar raden. Dat is jammer want juist van een reactie kun je ook leren hoe je dingen aan moet pakken of dat je iets beter op een andere manier kan doen. Niks is zo niks.
Ik vrees ook dat we ons er allemaal schuldig aan maken, we hebben het druk, altijd iets te doen en je vergeet even simpel te laten weten dat je een bericht of boodschap ontvangen hebt. Heel gewoon, heel menselijk, maar het heeft een effect dat je niet direct ziet en al helemaal niet bedoelt: we geven geen aandacht en de ander krijgt het gevoel dat wat hij gezegd of gedaan heeft niet van belang is.
Trek je dat even door dan kan die ander zelfs gaan denken dat hijzelf niet belangrijk is. Als dat eenmaal aan de hand is staat iemand met één been buiten de deur. ‘Het doet er niet toe wat ik doe, het maakt eigenlijk niet uit of ik aanwezig ben’. Waar zou ik mijn bed voor uit moeten komen? Dit komt vaker voor dan we denken en is een groot gevaar voor bedrijven, ook voor dat van jou. Medewerkers haken psychisch af. Je komt regelmatig mensen tegen voor wie dit geldt. Zij hebben het gevoel dat zij er totaal niet toe doen, dat hun bijdrage niet wordt gezien en dat zij eigenlijk net zo goed thuis kunnen blijven. Dat moeten we niet hebben want dat is helemaal niet wat wij willen en bedoelen. Iedereen is nodig anders werk je hier niet.
Geven van persoonlijke aandacht is niet ingewikkeld en kost niet veel tijd en helemaal geen geld. Pak even de telefoon of loop naar een iemand toe als je iets te vragen of te melden hebt. Bedank degene die je zo geholpen heeft en geef eens een compliment.
Iedereen doet mee, iedereen doet ertoe!